Sevgili okurlar bu haftaki yazımda geçen gün bir yerde denk geldiğim bu söz üzerine bir şeyler söylemek istiyorum. Hani deriz ya başkasının kötü davranışı onları küçültür, sizi değil. Hayat size kötülük yapanlardan intikam almak için sizce de çok kısa değil mi?
Hepimizin kırgın öfkeli olduğu birileri illaki vardır. Bilhassa hayatta olduğumuz sürece de olmaya devam edecek. Elbette incineceğiz elbette inciteceğiz, lakin bugün belki bu yazıyı okuduktan sonra farklı bir bakış açısıyla bakabiliriz bu duruma. Öfkeli olduğumuz bir insanı affetmek bağışlamak kolay değildir. Genelde hepimizin ilk seçtiği yol; canım nasıl yandıysa onun da canını öyle yakayım düşüncesidir. Bir de affedilecek şeylerin ölçüsü vardır. Ben bugün daha sıradan olan şeyleri nasıl affedebiliriz onun üzerine bir şeyler söylemek istiyorum.
Elbette ki canımızı çok fena yakmış birini affetmemiz kolay olmayacak. İçimizde karşı tarafa duyduğumuz öfke, aslında en başta kendimize yaptığımız kötülüklerden biridir, kendi kul hakkımıza girmektir. Düşünsenize içinizde her daim yanan bir alev topuyla geziyorsunuz, nereye giderseniz gidin sizinle beraber orada sizi yakıp kavuruyor. Düşününce kendimize ne kadar haksızlık yapıyoruz aslında değil mi? Çünkü affedememek beraberinde öfkeyi getirir. Öfke yakıcı ve yıkıcı bir duygudur. Gelin bugün farklı bir yoldan gitmeyi tercih edelim. Hep birlikte öfkeli olduğumuz kişileri anlamaya çalışalım. Belki bazılarımızın bu durum hoşuna gitmeyecek, içimizden; “Bana bu kadar kötülük yapmış birini nasıl anlayabilirim” diye bir ses karşı çıkacak. Evet, haklı olabiliriz, canımız çok yanmış olabilir ama ona rağmen biz zor olanı seçelim. Birini anlamaya çalışmak zordur, kolay olan suçlamaktır, öfkelenmektir.
Hiç kimse canı yanmadan can yakamaz. Kim bilir içinde nasıl bir acı var ki temas ettiği her şeyi kendiyle birlikte yakıp yıkıyor. Aslında tek bir amacı var, mutlu olmak… Hepimiz gibi yaşadığı deneyimler onu kötü bir duruma getirmiş. Sebepleri var çünkü her zaman gördüğümüzde daha fazlası olabilir. Biz ona şefkatle yaklaşmayı deneyelim. Kolay değil lakin olabilecek bir şey. Bir ağaç gibi gövdemize balta vursalar bile biz gölgemizden kimseyi mahrum bırakmayalım.
Affetmek çok büyük bir erdemdir, affetmek insanın kendine yaptığı en büyük iyiliktir. Bir de bu durum kelebek etkisi gibi zamanla karşınızdaki kişi sizin ona farklı yaklaştığınızı gördükçe belki o da değişecek. Belki bu sayede temas ettiklerimiz değişecek, çevremiz değişecek ve iyilik yayılacak. Çünkü insan insana muhtaçtır. Doğamız gereği biz sürekli birileriyle temas halinde olmak durumundayız. Dilerim yaşamın içinden geçerken birbirimizle iyi ve güzel geçinebiliriz.
