Gecenin ayaz soğuklarında Malatya´nın kaysı bahçelerinde üşümenin, gündüz Çukurova´nın pamuk tarlalarında güneşin altında yanmanın bir başka adıdır ırgat olmanın adı.
Yine kamyon kasaları, yine tıka basa içi insanlarla doldurulmuş modeli düşük minibüsler. Çoğunluğunun kadınlar ve çocukların oluşturduğu çoğu zaman trafik kazaları ile ölüme giden bu insanların hayatlarını karın tokluğuna ırgatlık yapacakları tarlalara bahçelere taşıyan kamyonlar ve minibüsler.
Irgat denince akla ilk gelen şehir Adıyaman. Karadeniz de fındık toplamaya, Malatya´da kaysı toplamaya, çukur ovaya pamuk toplamaya giden bu şehrin insanları ağır hayat şartlarına rağmen gittikleri yerlerde kurdukları çadırlarda hastalıklara ve ölümlere rağmen olmayan geleceklerini aramakta, gülmenin ve ağlamanın iç içe harmanlandığı hayatlarını arıyorlar gittikleri gurbet kokan yurdumun güzel topraklarında.
Adıyaman denince aklımıza ilk gelen yaşamlarının bir parçası olan kendi yörelerine has türküleri, oyun havaları, halk oyunları belleklerimizde kederli yaşamlarının güzel yanları olarak yer almaktadır. Bir zamanlar tütün kenti olan, ülkemizde tarımda ön sıralarda yer aldığını bildiğimiz bu güzel şehrin tarımda da isteği verimi alamadığını görmekteyiz.
Nemrut dağı gibi bir dünya harikasını bağrında taşıyan bu güzel şehir turizmde de beklenen ve istenen canlılığı verimi yakalayamamaktadır.
Haydin bu konuda bir adım atalım Adıyaman´ımızı işsizlikle, yoksullukla boğuşan acı hayatlarını kader olarak görmelerini değiştirelim.
Ankara´ya gönderdiğimiz sevgili vekillerimiz gelin bu konuyu nasıl çözeceğimizin yollarını arayalım, bu insanlara nasıl aş iş imkânlarını buluruz onu araştıralım.
Netice itibari ile bu şehir hepimizin, Adıyaman´a ve ilçelerine sahip çıkalım.
